„Na starość będę chodził w dziarach” – projekt dyplomowy

Tekst przeczytasz w: 3 Min

Przez ostatnie miesiące przygotowywałam coś specjalnego. Oto on – projekt dyplomowy „Na starość będę chodził w dziarach” wykonany w ramach pracy licencjackiej.

Spis treści:

• Fotograficzny projekt dyplomowy
• Wirtualna wystawa

Dużo stresu, nerwów i łez, ale także wiele radości i wdzięczności, podróże z jednego końca miasta na drugi, mnóstwo telefonów i maili, godziny spędzone przed ekranem komputera, litry kawy i przemiłe spotkania – to mały bilans ostatnich kilku miesięcy. Dziś mogę dumnie powiedzieć, że obroniłam pracę licencjacką oraz zaprezentować projekt dyplomowy. Ogromnie dziękuję wszystkim zaangażowanym w to przedsięwzięcie, bohaterom fotografii oraz tym, którzy byli dla mnie wsparciem w kryzysach. Mimo że brzmi to dość patetycznie, muszę szczerze napisać: bez Was nie udałoby się stworzyć tego wszystkiego.

Fotograficzny projekt dyplomowy

Na starość będę chodził w dziarach to projekt o tym, że coraz więcej z nas nosi tatuaże. Poprzez wzory na ciele wyrażamy swój indywidualizm. Wśród nas są urzędnicy, pracownicy instytucji finansowych i księgowi, programiści, graficy, fotografowie czy osoby zatrudnione w gastronomii – to może być potwierdzeniem coraz powszechniejszej akceptacji tatuaży. Są one ozdobami naszych ciał i jesteśmy z nich dumni.

Tytuł projektu formalnie jest cytatem z rapowego utworu i może być zinterpretowany jako forma polemiki ze stereotypami. Nawiązuje on do często zadawanego pytania: „Jak będziesz wyglądać z tym na starość?”. Swoimi doświadczeniami i refleksjami podzieliły się dwadzieścia dwie osoby, mieszkające w Warszawie i okolicach. Opowiedziały o tym, czym jest dla nich tatuaż i w jaki sposób ich zdaniem jest on odbierany przez społeczeństwo. Poruszone zostały tematy takie jak powody, dla których bohaterowie wywiadów decydują się na wykonanie tatuaży, reakcje otoczenia i rodziny na nie czy akceptacja tych ozdób w miejscach pracy. Rozmówcy opisali również nieprzyjemne sytuacje, z jakimi się spotkali oraz zdradzili, jaką symbolikę mają wzory na ich ciałach.

Cykl zawiera dwadzieścia dwa portrety osób sfotografowanych w ich własnych wnętrzach. W ramach projektu powstał album zawierający fotografie i pełną treść wywiadów. Pytania w nich zawarte były podyktowane nie tylko chęcią zbadania zjawiska, ale również osobistą ciekawością.

Wirtualna wystawa

Pandemiczne obostrzenia zmniejszyły możliwości zorganizowania wystawy zdjęć w tradycyjnej formie. Z tego powodu fotografie zostały zaprezentowane podczas wystawy wirtualnej. Obok zdjęć są umieszczone cytaty. Z uwagi na niewielką ilość miejsca na tekst postawiłam na krótkie formy. Jest to mój osobisty wybór najciekawszych wypowiedzi z wywiadów z bohaterami projektu.