Po trzech latach powrócił konkurs Portrait of Britain. Które fotografie otrzymały prestiżowe wyróżnienie?
Spis treści:
Czym jest Portrait of Britain?
To coroczny konkurs dla fotografów, organizowany przez prestiżowy magazyn „British Journal of Photography”. Jego tematem jest ukazanie społeczeństwa brytyjskiego i jego różnorodności. Każdy może wziąć w nim udział, obowiązuje jednak zasada, że zgłoszone zdjęcia nie mogą być starsze niż 6 lat i muszą przedstawiać osoby, które w momencie wykonywania fotografii mieszkały na terenie Wielkiej Brytanii.
Prace konkursowe ocenia jury w składzie: Laura Noble, artystka, publicystka i pisarka, Tracy Marshall, dyrektorka Bristol Photo Festival, Mariama Attah, kuratorka Open Eye Gallery, Nicola Shipley, współzałożycielka i dyrektorka GRAIN Projects, Eddie Otchere, fotograf i autor, Ben Harman, dyrektor Centrum Fotografii Stills, Nadine Persaud, zastępczyni dyrektora agencji Photoworks, David Drake, dyrektor Ffotogallery oraz Sebah Chaudhry, współzałożycielka i współdyrektorka agencji ReFramed.
Nominowani i zwycięzcy
W tegorocznej edycji konkursu do wyróżnienia nominowano 200 prac. Te znajdą się w albumie Portrait of Britain vol. 4, którego wydanie zaplanowano na luty 2022 roku. Spośród wytypowanych zdjęć wybrano 100 zwycięskich. Bedą one przez miesiąc prezentowane na ekranach reklamowych na ulicach, stacjach kolejowych, przystankach autobusowych czy w centrach handlowych Wielkiej Brytanii.
Wszystkie wyróżnione prace możemy obejrzeć w galerii na stronie internetowej konkursu.
„Z moimi akrobacjami było całkowicie spontanicznie. Pracujemy z publicznością, dlatego każdy występ jest inny. Bez udziału publiczności nie ma show. Wszyscy remontowali swoje domy, więc znalazłem pracę przy malowaniu i dekorowaniu mieszkań. Miałem pieniądze, jednak rozpaczliwie tęskniłem za występami. Nauczyłem się, że jestem odporny i zawsze znajdę cel, dlatego moje zdrowie psychiczne nie ucierpiało przez ten czas” mówi David.
Chcieliśmy stworzyć serię fotografii ukazujących Arona w dragu, uchwycić wszystkie momenty, które doprowadziły do ostatecznego wyglądu postaci. To zdjęcie zostało zrobione na planie, w chwili odpoczynku między nakładaniem makijażu, peruki i stylizacją.
Podczas letnich miesięcy pandemii, pośród chaosu świata, znaleźliśmy spokój i ukojenie poprzez kontakt z morzem przy każdej sposobności.
Zobaczyłem ją przez szybę, gdy robiłem zakupy w Tesco. Byłem zachwycony. Wybiegłem ze sklepu i poprosiłem ją o zdjęcie. Kobieta była perfekcyjnie przygotowana do bycia sfotografowaną. Uwielbiam to, ile wysiłku włożyła w każdy szczegół swojego looku oraz sposób, w jaki w jaki patrzy tuż nad linią aparatu, jakby robiła to już 1000 razy. A może ma już doświadczenie!
Christine powiedziała mi: „Myślimy, że masoneria wspiera kobietę. Uważamy, że daje pewność i wiarę w siebie. Możesz iść przez życie, wiedząc, że jesteś kobietą, która może robić wszystko i nic jej nie powstrzyma. Jeśli chcesz brać udział w imprezach charytatywnych i zbierać na nich pieniądze, damy Ci do tego narzędzia. Jeżeli chcesz doświadczyć w życiu odrobinę uduchowienia, również w tym Cię wesprzemy. O to w tym wszystkim chodzi.”
Portret pochodzi z mojego projektu dotyczącego airsoftu i społeczności graczy. Jest zatytułowany „Killing Me Softly” i jest częścią ojej pracy magisterskiej z fotografii na Uniwersytecia Falmouth. Celem projektu jest odkrycie, kim są ci samozwańczy wojownicy, dlaczego w wolnym czasie grają w wojnę, jakie są społeczne i kulturowe okoliczności gry oraz jakimi symbolami gracze informują i zachęcają do wzięcia udziału w grze.
25% młodych ludzi między 16 a 25 rokiem życia doświadczających bezdomności identyfikuje się ze społecznością LGBTQ+. Seyon był dręczony przez swoją homofobiczną rodzinę, gdy dorastał i wyoutował się jako osoba queer. W końcu opuścił dom z niczym i stanął w obliczu bezdomności. Dzięki wsparciu Albert Kennedy Trust był w stanie przetrwać ten trudny czas i pracować nad swoją karierą.
„Kiedy miałem 16 lat, przeszedłem operację amputacji nogi powyżej kolana, ponieważ była w coraz gorszej kondycji. Przed zabiegiem uważałem się za niepełnosprawnego i ograniczonego przez mój stan. Mam teorię, która mówi o tym, że po amputacji rodzisz się na nowo. Jak dziecko, musisz zacząć od zera; nauka jak chodzić, balansować i stawiać czoła światu z pewnością siebie. Najlepszym sposobem na praktykowanie tego i rozwijanie zdolności motorycznych są sport i ćwiczenia” mówi Jack.
Tego dnia Anthony dowiedział się, że jego bliski przyjaciel, ksiądz, zmarł tamtego ranka – zaproponowałem, byśmy przełożyli sesję, jednak on nie zgodził się, mimo wszystko chciał iść dalej – zamiast typowego kiczowatego stroju wybrał tradycyjne szaty. Sfotografowałem go w porannym świetle, które padało przez witraże.
Sesja dla magazynu Radio Times. To zdjęcie zostało odrzucone, jednak pokazuje radość i zabawę, którą mieliśmy podczas fotografowania Miriam w jej kuchni.
George wybrał ten kostium do osobistego badania „Jak oczekiwania społeczne wobec męskiej atrakcyjności ograniczyły męską ekspresję poprzez modę”. „Myślę, że oczekiwania społeczeństwa w stosunku do mężczyzn są szkodliwe. „Męskość” – wszystkie „męskie” części typowej postawy, bez jakiejkolwiek wrażliwości. Mają mieć ograniczoną ekspresję emocjonalną, ale wciąż potrzebują dojrzałego rozumienia stanu psychicznego. Nic dziwnego, że mężczyźni walczą o rozwijanie tej kobiecej strony” – mówi.
The Dorset Grove to grupa animistów żyjących w Dorset, z których wszyscy podążają za tradycjami religijnymi, powszechnymi w przedchrześcijańskiej Europie. Na tym zdjęciu Dennis i Rita mają stroje zaprojektowane, by naśladować dwóch bogów: Rogatego Boga i Matkę Naturę.
Pina jest odpowiedzialna za cotygodniową zmianę układu tanecznego, prezentowanego na ulicach podczas lockdownu. Izolowani mieszkańcy mogli oglądać występy przez okna.
James był modelem, którego poznałem podczas sesji do edytorialu modowego. To zdjęcie stale mnie przyciągało. Może to dlatego, że myślę, że wygląda niesamowicie pięknie. Albo po prostu James jest tak miłym facetem, a jego pasja do promocji różnych typów ciała w fotografii modowa jest inspirująca.
Szczerze mówiąc, mój covidowy rok był niekwestionowaną udręką. Przeżyłem Blitz, w 1942 roku mój dom w East End w Londynie został wysadzony. Ewakuowano mnie do Hungerford w Berkshire, więc znam ciężkie czasy.
Marcus Rashford sfotografowany w jego tylnym ogrodzie podczas planu zdjęciowego. To zdjęcie było zrobione spontanicznie moim analogowym aparatem, gdy Marcus czekał cierpliwie pomiędzy ujęciami.
Prawdziwa intymność i więź pary. Zdjęcie zostało zrobione podczas lockdownu, w czasie, gdy relacje znalazły się pod jeszcze większą presją.
One Reply to “Brytyjczycy w obiektywie, czyli Portrait of Britain 2021”