Fotografował, eksperymentował i inspirował wielu naukowców, wynalazców czy artystów. 8 maja przypadła 118. rocznica jego śmieci. Jak Eadweard Muybridge zapisał się na kartach historii fotografii?
Spis treści:
Eadweard Muybridge – pionier kinematografii
Urodził się w 9 kwietnia 1830 roku Kingston nad Tamizą na przedmieściach Londynu w Wielkiej Brytanii jako Edward James Muggeridge. W ciągu życia kilkukrotnie zmieniał sposób zapisu swojego nazwiska. W młodości podpisywał się „Muygridge”. Pisownię imienia, którą znamy dziś zastosował po raz pierwszy w latach 70. Tłumaczył to chęcią powrotu do oryginalnego, historycznego sposobu zapisu.
Po ukończeniu szkoły pracował jako agent londyńskiej księgarni. Właśnie z powodu obowiązków zawodowych w latach 50. wyjechał do Nowego Jorku. Pracował także w amerykańskim wydawnictwie, a nawet założył w Stanach Zjednoczonych, a dokładniej w San Francisco, własną księgarnię. Jego amerykański sen jednak się nie spełnił, dlatego postanowił wrócić do Anglii.
Fotograf krajobrazowy
Wzmianki o Eadweardzie Muybridge’u jako fotografie pochodzą z 1867 roku z San Francisco. Wiadomo, że jego fotograficzna droga rozpoczęła się od fotografii pejzażowej, nie mamy natomiast pewności, kto uczył go fachu. Specjalizował się w zdjęciach Kalifornii i zachodniego wybrzeża Stanów Zjednoczonych. Fotografował także dolinę Yosemite, Vancouver, Alaskę, latarnie morskie na zachodnim wybrzeżu, Wyspy Farallońskie, gejzery czy krajobrazy Gwatemali i Panamy. Wykonał również fotoreportaż z wojny Modoków. W 1868 roku kierował zleceniami fotograficznymi amerykańskiego rządu.
Swoje odbitki zwykł podpisywać pseudonimem „Helios”, nawiązującym do światła w fotografii.
Eksperymenty – studium ruchu
Jednak historia zapamiętała Eadwearda Muybridge’a nie jako fotografa krajobrazowego, a odkrywcę i wynalazcę. W 1872 roku otrzymał zlecenie, by sfotografować galopującego konia. Fotograf chciał uwiecznić każdą fazę ruchu zwierzęcia. Opracowanie odpowiedniej techniki fotografowania, ulepszenie chemii, a przez to skrócenie czasu naświetlania zajęło mu kilka lat.
W końcu, w 1878 roku, udało się. Fotograf ustawił wzdłuż toru 12 aparatów, których migawki, które pozwalały na naświetlać zdjęcie w czasie ¹⁄₁₀₀₀ sekundy, uruchamiał z pomocą nici rozciągniętych w poprzek toru. Ten wysypany był wapnem, a za nim ustawiono białą ścianę, odbijającą światło.
Niektóre źródła podają, że zlecenie było spowodowane zakładem Lelanda Stanforda, prezesa linii kolejowej Central Pacific Railroad i właściciela stadniny, z Frederickiem MacCrellishem. Postanowili założyć się o to, czy galopujący koń odrywa wszystkie kopyta od ziemi. Zdjęcia miały to udowodnić.
Fotografie galopującego konia obiegły cały świat. Wkrótce Muybridge poszerzył swoje portfolio o zdjęcia innych zwierząt. Cały zbiór umieścił w 1881 roku w albumie „The Attitudes of Animals in Motion”. Swoje osiągnięcia prezentował także w Europie podczas pokazów dla malarzy i innych artystów. Wielu jednak kwestionowało jego zasługi dla sztuki.
Zoopraksiskop
Eadweard Muybridge nie ustawał w eksperymentach i postanowił ukazać uchwycony na fotografiach ruch. W tym celu w 1879 roku skonstruował zoopraksiskop. To urządzenie działało jak projektor, którego lampa podświetlała wirujący dysk ze zdjęciami poszczególnych faz ruchu. Odbiorca mógł dzięki temu zobaczyć imitację ruchu. To dało podwaliny pod budowę kinematografu.
W późniejszych latach Muybridge pracował dzięki wsparciu Uniwersytetu w Pensylwanii. Wraz z malarzem i rzeźbiarzem Thomasem Eakinsem wykonał prawie 800 studiów ruchu ludzi i zwierząt. Przez cały okres pracy udoskonalał technikę fotografowania. Zdjęcia opublikowano w zbiorze „Animal Locomotion”, które było popularne zarówno wśród artystów, jak i naukowców. Po jego wydaniu Muybridge zakończył działalność fotograficzną i skupił się na tej naukowej. Zmarł w wieku 74 lat, 8 maja 1904 roku w Kingston nad Tamizą w Londynie.